You can call us by her name…
O2 ! In the second month of the year 2020, it took her exactly 20 days to sail the 2797 nautical miles that separate Tenerife from Antigua.
Ever since I was a little girl, “boats, trains & planes” (long distance buses should be added to this list) and their respective travel vocabulary have triggered my imagination and a yearning to be on the move.
Ah, the Trade Winds, les Alizés, los Alisios, how they satisfy my wanderlust to the full! In Las Palmas de Gran Canaria, we had paid our respect to good old Christopher by visiting the museum dedicated to his voyages from the Canaries to the West Indies( = the Carib) before setting sail to pretty much follow in his wake.
And unlike the experience of our first transatlantic crossing 3 years ago, this time the Trade Winds were steadily blowing at a forceful 15 to 25 knots for the major part of our passage. The ocean was breathing in majestic long & high swells and O2 was running down wind at an average 6,5 knots on the dolphin highway. Yihaa !!! .
But at times the ocean started to hyperventilate, probably due to the storms raging up north. That’s when chaotic waves came rolling in from all angles to slam into O2, without mercy, over and over again. The noise was rather terrifying and in bed my ears kept ringing the first 30 minutes at every shift change.
In the old days, when my Captain and I traveled potholed African dirt roads on hot dusty buses without decent shock absorbers, we used to rate our level of feeling miserable on a scale from 1 to 5, the latter being a tad below general self-loathing & despair. I never reached 5 not even 4 on this passage , but a hefty 3 definitely came in sight during the COLD night watches in the higher northern latitudes with a whole lotta water crashing into us from all directions. That’s when I lost all interest in food for several days.
A shame really. As we caught a beautiful mahi-mahi again and this time we proceeded with deadly efficiency. No OMG’s and panic this time. My Captain steadily reeled it in, hooked it, dragged it on board, whacked it twice with a winch handle and I spurted the gin right into its gills while throwing a cloth over its eyes. It was all over in a matter of seconds and my Captain felt very pleased with himself. The mahi-mahi less so. But after thanking it profusely and sincerely for its contribution, we vacuum packed its white meat in neat daily portions. We still have some in the freezer.
And then there was our new “parasailor” : a sail of 155 square meter which is used to run down wind.
A wind force between 12 to 18 knots is perfect to release it from its cage: it opens up like a gigantic butterfly wriggling itself free out of its cocoon – which is called a “snuffer” – to carry us on its wings at a speed of 7 to 10 knots.
The whole idea is to get it down again before the wind gets too strong. In the beginning, we waited too long out of sheer exhilaration. It was so thrilling to ride on the wind and so beautiful to behold. But suddenly O2 accelerated to 14 (!) knots and she started to behave like a skimming stone, jumping from wave to wave rather than following the swell.
We realized we had made a mistake. The butterfly had to come down. ASAP ! My Captain took his position at the bow to pull the “snuffer” back over the butterfly, I took hold of the ropes at the stern to guide it in. That’s when all of a sudden the butterfly changed into a Jurassic beast with a vengeance. The beast was resisting with all its brutal force to be caged in again and the “snuffer” was trashing on the foredeck like a runaway boa constrictor.
As my Captain was desperately trying to wrestle the beast down with his bare hands (rookie mistake to forget to put the gloves on) I heard an out-of-breath scream into my headset: “I can’t hold it much longer! Come and help me. I CANNOT HOLD IT !”
So I secured the ropes, hurried over to the bow, launched myself onto the beast with all my weight and together we finally managed to cage it in again. My Captain with a 2 degree chafe burn from the “snuffer” rope, the butterfly/Jurassic beast with one minor scale loose and me in total shock for the next 4 hours.
This happened twice. The second time, one of the ropes fell into the water and got caught up on the propeller. My Captain had to take the plunge again: in the dark with me holding the torch and O2 wildly rocking up & down on the ocean swell. “ Be sure to check once in a while that I am not knocked unconscious by the boat”, my Captain told me reassuringly.
But we are on a steep learning curve.
I guess there is no need to explain how pleased we are to be anchored in gorgeous Freeman’s Bay, Antigua. So if you’ll excuse us now, we have to go and relax some more.
24 comments on “You can call us by her name…”
Comments are closed.
Dear Luc and Viviane,
I just read the whole story from France to now. Shame on me. But what mind blowing thriller is this. You realize what you acomplished? You are super 2 (wo)men. With a fantastic pen too. Indeed it makes us feel as total sissies. But proud to have such friends anyway.
Aha Frank, heel blij je weer aan boord te hebben! Nu hopen dat de Corona thriller vlug ten einde loopt en we het glas kunnen heffen op ons aller gezondheid. Take care !
Hey Luc en Viviane,
nadat jullie blog om onbekende reden van mijn PC was verdwenen heb ik deze nu terug opgepikt en jullie verhaal eens in zijn totaliteit gelezen. Van de technische punten snap ik geen barst maar voor de rest …. wauw wat een avontuur en leven. Bij ons bijna een lock-down en veel regen gehad en bij jullie zon en cocktails. Pfoe. Jullie weten het wel goed te kiezen, maar wel mat de nodige moeite en durf. Doe zo voort, zou ik zeggen, want dat was jullie droom.
Goed dat je ons ‘teruggevonden’ hebt. Ja, we hebben het hier zeker beter dan bij jullie. Maar zoals je in de post van vandaag ziet, blijven we ook niet geheel gespaard.
Hey Luc en Viviane net jullie blog terug ontdekt en alles in één adem doorgelezen. Wow wat een avonturen terug. Hoedje af voor jullie expertise, behendigheid, durf, …
Het is bewonderenswaardig.
Nu dolce far niente ! Verdiende rust, geniet ervan.
Ik heb nog altijd spijt dat de “reunião” in Lisboa niet lukte maar kan nu al niet wachten op het vervolg van jullie verhalen.
Vele groeten Isabelle en co
Welkom terug aan boord Isabelle! Ondertussen is alles wat irreëel in onze Caraïbische bubbel: Corona overal en wij op gouden stranden en azuurblauwe wateren. De wereld in lockdown. Het lijkt wel een verhaal van Marquez. Bevreemdend. Een virtuele high-five !
Blijf daar maar voor een tijdje, weg van alle Coronaheisa ! En zoals je zegt irreëel, een echte zwarte zwaan die niemand zag komen.
Hoi,
Wat een rusteloosheid: alweer het anker gelicht! Raakte de kapitein té verslingerd aan pannenkoeken met rum?
Als ik ’s morgens aan mijn PC ga zitten springt de Garmin Tracker op en bekijk ik de vorderingen van de lady. Toen ik dus op een morgen zag dat jullie aan 19 km/h Antiguawaarts sjeesden, mompelde ik goedkeurend dat de lady weer een wilde deerne was geworden. Dat moet dan het moment geweest dat de vlinder probeerde jullie ten hemel te laten varen. Zo zie je, een beetje duiding via de blog blijft onontbeerlijk. Ik kijk dus uit naar de volgende episode.
Joost
Aha, onze schipper aan wal blijft alert! Blij toe. Geen vrees, ondertussen is het boek “How to do nothing” halverwege en zijn wij in een kalm island hopping mode geschoten. Btw, om jouw boek te citeren:”our state of doing nothing, is in fact an act of political resistance”. Maar postjes kunnen er nog net van af. Wordt vervolgd dus….
Wat een avonturen weer Viviane! Ik hoor het je zo vertellen! En wat een foto’s! Maar ook blij te zien dat alles ok is en jullie nu aan het genieten zijn! Vele groetjes, Inge S.
Hey Inge! Ja. Twas een beetje heftig. En het contrast nu is groot: rustig dobberend in de baai. Vele groeten aan jullie allemaal. Ik ben heel blij dat ik jullie allemaal es heb teruggezien in december. Jullie zagen er zeer goed uit. (En ook den bouw, alhoewel moeilijk te vinden😉)
Doe ik! En ‘den bouw’, wel… nu weet je de weg hé 😉😉😉
Hey Luc en Viviane,
Leuk om weer eens een vertelling te hebben van de andere kant van de wereld. Gelukkig met wat avontuur. Dat hoort erbij. Anders kun je al zo goed het vliegtuig nemen.
Binnenkort zoals beloofd weer wat nieuws van onze zeevaarder. Die is einde februari opnieuw vertrokken en is, nu als 2de, via Japan en China op weg naar Zuid-Korea. De Corona route als het ware.
Wij hielden het bij fietsen en wandelen. Dat gaat ook vooruit.
Oetjunderkloek. Johan & Lieve
Haha, de Corona route! Naar die verslagen kijken we nu al uit. Straks gaan we ook es gaan wandelen als verweer tegen de Caraïbische verleiding van het niks doen. We proberen ons dus kloek te houden, ja.
From client to admirer! Great picture and awesome report! Glad to see how brave both of you are! Excited for the next posts. Cheers from Brazil
Oi Fábio! What a very pleasant surprise to meet you again like this! Welcome on board! Beijos e abraços from the Carib!
Dag Luc en Viviane, blij jullie weer te kunnen lezen ! Zo’n oversteek zal wel nooit een routineklus worden, gelukkig maar. Veel plezier nu in de komende maanden op jullie prachtige boot in rustiger vaarwater.
Ha Maxime !Reeds 3 dagen zijn we rustig aan het kabbelen en zo kunnen we het wel nog een tijdje volhouden.Echte Franse baguetes van La Brasserie die ons per dinghy geleverd worden, zetten smorgens de toon.Een routine die we wel kunnen appreciëren. We houden je op de hoogte !
Amai Luc en Viviane, dat zijn nogals een avonturen!
Gelukkig is alles in orde gekomen, gelukkig maar!
Als ik dit alles lees dan denk ik aan Octaaf. Zijn droom!
Hopelijk blijft alles Goedgaan! Spannend om jullie avonturen te volgen!
Vele groetjes en liefs, Chris
Hey Chris, we laten ons hier in ieder geval goed soigneren. De mensen zijn super vriendelijk en relaxed.
Heavy shit toch, zo’n trip. Ik voel me als een sissy, reizen met de mobilhome ☺️. Dat zijn avonturen en momenten die voor de rest blij jullie blijven.
En die gebakjes en pannenkoek nemen ze jullie ook niet meer af ! Smakelijk Luc en Vivianne , het is jullie van harte gegund👌🙏😘
Bedankt om jullie avonturen met ons te delen en ons zo een heel klein beetje mee te nemen in jullie droom…
Hey Carine, bedankt om zo mee te leven. Altijd leuk om reacties te mogen lezen. En sinds zondag zijn wij de grootste sissies van allemaal: ontbijtje, boekdelen, wandelingetje en sunset drankjes. All is well . Veel plezier on the road !
SO glad you made it all in one piece!.
Looks better there than here with our coronavirus popping up all over the place .
Heve fun x
So are we Claire! Here it is the Corona beer that is popping up all over the place. Also with a 98% survival rate. So we keep fingers crossed.